Spotkanie z oryginałem: Album pour Cartes Postales: Podróż na Wschód

"Spotkanie z oryginałem" to cykl, w ramach którego prezentowane będą cimelia ze zbiorów Biblioteki. Oryginały nut, rycin, fotografii, dokumentów życia społecznego, map, książek i czasopism pokazane będą w Dziale Sztuki i Kartografii na tle multimedialnej prezentacji ich wersji cyfrowej.

Album pour Cartes Postales : Podróż na Wschód Andrzeja Niemojewskiego, jest swego rodzaju reportażem z podróży, której celem było pogłębienie znajomości tematyki biblijnej. Na początku listopada 1903 r. poeta zwiedził Włochy i Konstantynopol, w grudniu Palestynę i Liban, w styczniu 1904 r. Egipt i Grecję. Sam album jest zbiorem 305 pocztówek, które poeta wysyłał z podróży na warszawski adres Marszałkowska 48, do swego dziewięcioletniego syna Lecha Józefa, późniejszego architekta i profesora na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

Początki karty pocztowej sięgają 1869 roku. W prowadzonej przez Austro-Węgry Correspondenz Karte, jedna strona posiadała znaczek i miejsce na adres, druga przeznaczona była na korespondencję. Już w rok później na kartach pocztowych zaczęły pojawiać się pierwsze rysunki i napisy okolicznościowe. Początkowo ilustracje pojawiały się w rogu strony, z biegiem czasu zajmując coraz więcej miejsca, którego brakowało na korespondencję. W 1904 r. poczta zmieniła zasady i odtąd na jednej stronie umieszczano ilustracje, na odwrocie zaś było miejsce na korespondencję oraz na znaczek i adres. Polską nazwę pocztówki wprowadził Henryk Sienkiewicz, wygrywając w 1904 r. konkurs na polską nazwę karty korespondencyjnej. Na kartach pocztowych pojawiało się wszystko. Wydawano pocztówki okolicznościowe, świąteczne, krajoznawcze, z zabytkami, jubileuszowe, wojenne, religijne, sportowe, teatralne, muzyczne, humorystyczne, romantyczne, erotyczne, propagandowe, ze zwierzętami i kwiatami, poświęcone wydarzeniom historycznym, kulturalnym oraz politycznym. Najbardziej popularne stały się jednak pocztówki krajobrazowe - zwane widokówkami, które były atrakcyjnymi pamiątkami kupowanymi przez turystów.

Niemojewski Andrzej, pseud. Rokita, Lambro, A. Lubieniec, urodzony 24 I 1864 r. w Rokitnicy, poeta modernistyczny, prozaik, dramaturg, publicysta, społecznik i „postępowiec”, pionier ruchu wolnomyślicielskiego na ziemiach polskich, jeden z głównych twórców polskiego religioznawstwa, pochodził z ziemiańskiej rodziny o bogatej tradycji patriotycznej. W latach 1886-88 studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie. Debiutował w prasie: w 1887 r. jako poeta w krakowskim „Diable”, a rok później jako prozaik nowelką Retman w „Przeglądzie Literackim”. Od 1989 r. publikował w „Tygodniku Ilustrowanym” i w „Wędrowcu”. Dwa lata później opublikował pierwszy zbiór wierszy Poezje. Nie mogąc utrzymać się z pracy literackiej, w latach 1892-1897 zatrudnił się jako urzędnik Sosnowskiego Towarzystwa Kopalń i Zakładów Hutniczych. Zetknięcie się z warunkami życia i pracy górników i hutników wywarło na Niemojewskim głębokie wrażenie i dało impuls do podjęcia problematyki robotniczej. W roku 1897 przeniósł się do Warszawy, gdzie współpracował z prasą warszawską, działał w PPS i w akcjach oświatowych. Uczestniczył w zakładaniu publicznych czytelń i w tajnej oświacie, za co w 1899 r. został aresztowany wraz z działaczami oświatowymi. Przez trzy miesiące przebywał w X pawilonie cytadeli warszawskiej, a po wyjściu otrzymał dozór policyjny i zakaz opuszczania Warszawy. Nastąpne lata to okres najbardziej ożywionej działalności literackiej Niemojewskiego. Uprawiał zarówno nowelistykę jak i dramat, zajmował się także krytyką literacką. Wspomniana już wcześniej podróż na Wschód przyniosła stopniowy zwrot zainteresowań pisarza w kierunku prac religioznawczych. Od 1905 r. Niemojewski wznowił działalność polityczną, pozostając w kontaktach z ruchem wolnomyślicielskim. Redagował „Myśl Niepodległościową”, w której krytykował dogmatyzm religijny i ideologiczny. Pod koniec życia zbliżył się do Stronictwa Narodowo-Demokratycznego. Zmarł 3 XI 1921 r. w Warszawie.

Prezentowany album można rozpatrywać na płaszczyźnie wartości artystycznych i wizualnych, realizowanych za pomocą różnych technik graficznych (litografia, drzeworyt, druk barwny), przenoszonych na papier również za pomocą tłoczenia. Ze względu na zawartą korespondencję, album jest także zabytkiem rękopiśmiennym z początku XX wieku.

Godziny otwarcia

Katalogi Biblioteki

Szukaj na stronie