Historia warszawskiego bibliotekarstwa notuje wielu wybitnych przedstawicieli tego zawodu. Wśród nich byli znakomici twórcy, uczeni, działacze społeczni i oświatowi.

W 1783 roku Onufry Kopczyński, autor pierwszego podręcznika gramatyki polskiej, podjął pracę w „Bibliotece Rzeczypospolitej Załuskich zwanej”. Biblioteką Królewską Stanisława Augusta Poniatowskiego kierował od 1790 roku Jan Chrzciciel Albertrandi, jezuita, wybitny historyk, założyciel i pierwszy długoletni prezes Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Samuel Bogumił Linde, autor wiekopomnego „Słownika języka polskiego”, jako rektor otwartego w 1804 roku Liceum Warszawskiego, utworzył w nim  potężną Bibliotekę Publiczną, zasilaną księgozbiorami z całej dawnej Rzeczypospolitej, z prawem do egzemplarza obowiązkowego. Wielki uczony historyk Joachim Lelewel pracował od 1815 roku jako  bibliotekarz w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego. Stefan Żeromski  był w początkach XX wieku bibliotekarzem w warszawskiej Bibliotece Zamojskich, mającej swą siedzibę w Pałacu Błękitnym. Na szczególną uwagę zasługują Faustyn Czerwijowski i Wiktoria Muklanowicz, twórcy i pracownicy powstałej w 1907 roku  Biblioteki Publicznej m. st. Warszawy  oraz całej rozległej sieci  stołecznych bibliotek powszechnych, której rozbudowa zaczęła się w latach 30. XX wieku. W tym miejscu można będzie przypomnieć sylwetkę Janiny Englert, pierwszej kierowniczki  naszej, założonej w 1934 roku,  Czytelni Naukowej nr 1, a potem pierwszej dyrektorki sieci praskich bibliotek samorządowych.

Opowiedzą o tym Paweł Łoś i Monika Demczyńska ze Stowarzyszenia Przewodników Turystycznych Złota Kaczka, w ramach projektu „Warszawa też jest seniorką 2015”, współfinansowanego przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy.